Suriname bedankt! Het laatste reisverslag

Excuus voor de vertraging van dit reisverslag. Ik wilde er al eerder een plaatsen, alleen is was te druk met vakantie vieren. Het is inmiddels een maand geleden dat ik het vorige reisverslag heb geplaatst en in de tussentijd is er veel gebeurd.

11 april was mijn laatste stage dag. Ik had die dag mijn eindpresentatie is deze is gelukkig goed gegaan! Ik heb mijn stage goed afgesloten. Dat weekend zijn Stella, Iris en ik naar White Beach geweest. We hadden zelf een auto gehuurd en daar heen gereden. We waren vrij laat op de avond, maar we bleven daar overnachten. Hoewel er van slapen weinig terecht was gekomen, hebben we het onwijs leuk gehad. Helaas stond het weer een beetje tegen, dus de volgende dag zijn we niet langer gebleven. We zijn met de auto gaan touren. Zijwegen gepakt waardoor je dingen ziet die je anders niet zou zien. Zo kwamen we ook iets tegen wat ik misschien liever niet had gezien. Langs de weg zagen we drie pas geboren puppy's liggen. Daarnaast lag een omgevallen doos met een dode pup ernaast. Het was wel duidelijk wat hier gebeurd was. Deze kleintjes waren gewoon gedumpt. We zijn direct voor de puppy's gaan zorgen. Helaas konden we eentje niet redden. Die was te diep weggevallen in een een kuil waar normaal water in ligt. Het was te dicht begroeit om er nog bij te kunnen. Door merg en been ging het gepiep en gejank. Onze reis terug vervolgt naar de stad. Helaas mochten de kleintjes niet mee naar ons huis en bij Iris was ook geen optie. Uiteindelijk hebben we ze naar het hondenasiel gebracht, maar daar bleken ze ook nog weinig kans te maken. Ze waren te erg uitgedroogd en hadden 24 uurs verzorging nodig die ze vanuit het asiel niet konden aanbieden. Knop om, het gebeurd overal constant. Gelukkig waren deze beestjes niet weg gerot en hebben ze nog een beetje liefde gekregen.

Maandag was een drukke dag. Eindelijk ons visum kunnen ophalen (weten jullie nog dat ik hier in mijn tweede reisverslag al mee bezig was!) De stages van Stella en Iris bezocht, wat erg leuk was. Ik vind het nog steeds prettig dat ik een beeld heb van waar zij de afgelopen maanden bezig zijn geweest. Die avond kwam Julia fung Kim, de supervisor van Iris en mij, bij ons eten. Ter afsluiting van de supervisie die we hebben gehad. Het was erg gezellig en we hebben zelf een kleinigheidje van haar gekregen als aandenken! Zo lief. We gaan haar missen. Gelukkig is nog wel eens in Nederland, dus dan kunnen we lekker bijkletsen. Die avond kwam ook Julia met haar ouders aan. Een aantal weken terug is zij naar huis gegaan, omdat ze niet haar weg kon vinden. Nu was ze met haar ouders op vakantie. Het was onwijs leuk om elkaar weer te zien en het maakte het ook bizar. Het was als de dag van gister dat ik haar zag. Zo snel als de tijd gaat.

De volgende dag heb ik cakes gebakken met Julia en haar moeder. Deze waren bedoeld voor het afscheid dat ik ging nemen van mijn stage plek de volgende dag. Iedereen was heel enthousiast en kon niet geloven dat ik die cakes zelf heb gemaakt. Surinamers kunnen nogal zoetenkauwen zijn en een goede cake is daarom heel belangrijk. Ik ben voor de test geslaagd.

Die donderdag ben ik samen met Audrey (de kokin van de trips die ik heb gemaakt) naar de vlindertuin geweest. Och wat mis ik haar nu ik in Nederland ben. Een onwijs gezellige dag gehad met een hoop gelach en lekker eten. Die dag was het ook witte donderdag. Die aansluit op het paasweekend. In de avond, rond de kerktijd, was het eerst stil op straat. Daarna werden de straten gevuld met vrouwen in witte kledendracht, vandaar de witte donderdag. Ik heb het aan meerdere mensen gevraagd toen ik daar was, maar weinig wisten het maar. Ik heb het even op wikipedia opgezocht: Op Witte Donderdag wordt Het Laatste Avondmaal van Jezus en zijn apostelen herdacht. Het sluit aan op goede vrijdag, stille zaterdag en het paasweekend. Misschien moeten we in Nederland die ook maar als een feestdag gaan invoeren!
Die avond naar Havana geweest. Iris kwam op haar Birkenstocks, maar dit werd niet geaccepteerd door de security. Verboden met badslippers de lounge te betreden. Iris heeft voor een hoop ophef gezorgd :P. Want die meneer zei: 'Je bent een hele stoute meid!' haha. Uiteindelijk maar gaan omkleden zodat we een uurtje van Havana Lounge konden genieten. Het was een geslaagde avond!
Op goede vrijdag gezellig bij Julia en haar ouders wezen eten en gerelaxt. Die avond kwam Sammy, de vriendin van Stella ook aan.

Die zaterdag zouden we bij Elke gaan koken, maar dit was zij vergeten. We hebben een afspraak gemaakt voor die donderdag daarop, dus het was verder geen probleem.

Zondag hebben we deelgenomen aan een slagbal wedstrijd. Het was team 'Pompelmoes' tegen de Creolse thuisspelers. Ik kreeg de feeling van het softbal weer en ik werd aangewezen als de brander. Dit is degene die de bal die in het veld is geslagen moet 'branden' om een speler uit te spelen. De bal werd langs me heen gegooid en ik ben er achter aan geholt. Echter ging mijn lijf even wat sneller dan mijn voeten aankonden, waardoor me tenen dubbel klapte (iedereen speelde op blote voeten en ik dus ook). Met als gevolg dat mijn teen uit de kom schoot. Ik zal jullie de details van het terugzetten besparen, maar hij was behoorlijk blauw en dik. Tot de dag van vandaag is hij nog niet helemaal hersteld, maar ik loop er gelukkig wel nog goed op. Hierdoor heb ik maandag maar rustig aan gedaan, want ik kon nauwelijks lopen.

Dinsdag 22 april hebben Iris en ik weer de auto gehuurd en zijn we weer lekker gaan touren. Touren en trips maken waren toch mijn meest geliefde activiteiten. Iris was aan het stuur, want ik kon moeilijk rijden met mijn teen. Eerst zijn we naar de plantage van katwijk gereden. De rondleiding kosten best veel en was een flinke wandel. Daarom hebben we er voor gekozen om dit aan ons voorbij te laten gaan. We hebben wel een indruk gekregen van de plantage en deze was heel mooi en groot. Hier wordt nog steeds koffie verwerkt. Voor mensen die naar Suriname willen gaan raad ik deze rondleiding echt aan! Ik had hem nog graag willen doen.
Daarna zijn we direct doorgereden naar Overbridge. Een strandje dat te vergelijken is met White Beach. Het weer was eerst lekker, maar het regenseizoen liet zich toch wel zien. Het was gigantisch gaan storten. Helaas dus niet bruin bakken, maar het had ook wel wat zo. Het leek net of we op de camping waren. Een hutje gehuurd en lekker in de hangmat geslapen. De volgende dag zijn we nog lekker gaan rond rijden.

Donderdag 24 april was een echte kook dag. In de ochtend eerst Her'Heri leren maken bij Elka samen met Iris, Julia en haar Moeder. Ook het kookboek van Elka laten signeren. Die middag ging ik door met koken. Ik had Ingrid eerder beloofd dat ik voor haar vriendinnen mijn befaamde witte pasta zou koken. Ik heb voor 15 man deze pasta staan koken. Wat een werk, maar ook heel veel enthousiasme voor teruggekregen. Gelukkig had in de hulp van Iris en ook Julia stond gezellig brownies te bakken bij ons.

Vrijdag was de Nacht van Oranje. Ik moet zeggen dat ik weinig heb gemerkt van de Koningsdag en dit heb ik ook erg gemist. Maar goed, volgend jaar is er weer één. Dan kan ik er weer lekker van genieten. De Nacht van Oranje was bij Lounge597. Dennis Ruyer van 538 DanceDepartment was hier aan het draaien! We hebben toch maar gevraagd of we met hem op de foto mochten voor het geval niemand ons geloofde. We hebben even een babbeltje met hem gemaakt, dus dat was wel bijzonder!

De volgende dag stond De Dijk op het programma. Jaaa ik heb een hoop bekende mensen ontmoet in mijn half jaar Suriname. Het bleek achteraf dat ze vaker een optreden gaven, maar ik vond het onwijs leuk om er nu bij te kunnen zijn. Ik hou van hun nummers. Helaas kende is ze niet allemaal. Voor de dijk hebben we nog genoten van de avondvierdaagse. Die een stuk uitbundiger wordt gevierd in Suriname dan in Nederland. Een hele optocht van diverse groepen, prachtige kleuren en kleding. Één groot feest!

Die zondag heb ik me klaar gemaakt voor de trip naar Frans Guyana die op het programma stond.
Maandag ochtend vertrokken we (Stella, Iris, Sammy en ik), geheel op eigen houtje. Eerst met de taxi naar de bussen die naar Albina vetrokken. Albina ligt aan de (water)grens bij Frans Guyana. Maar er waren niet alleen bussen die daar heen vertrokken. Aan alle kanten werden we belaagd: "Taxi, TAxi, TAXI!! 60 SRD, 50 SRD, 55 SRD, 40 SRD" ga zo maar door.. Uiteindelijk kozen we gewoon voor de bus. Niet alleen was dit goedkoper, maar ik vond het ook leuk om het op deze manier mee te maken. De bus reis duurde ongeveer 1,5 uur en verschilt heel erg van de Nederlandse bus. Onderweg werd er gestopt zodat mensen eten konden halen.
Aangekomen bij Albina stond er al een bootsman voor ons klaar. Fijn om ook eens iemand te hebben die je helpt en je niet oplicht. Het bootje ritje koste 4 euro. JAAA euro. Want het waren Franse prijzen. Op internet lazen wij al berichten van 11 euro, dus dit was een enorme meevaller! Niet alleen heeft hij ons naar de overkant gebracht, maar hij hielp ons ook bij het krijgen van een stempel e.d. om Frans Guyana binnen te komen. Ook regelde hij een chauffeur aan de overkant. Die ons naar Kourou bracht. Ook een beleefde man en een nette bus. Het land verschilde wel van Suriname. De wegen waren beter, de straten waren netter, er was minder onrust dan in Paramaribo. We kwamen aan bij het hotel. Super schattige kamer geverfd in de kleuren paars en groen. We zijn direct boodschappen gaan doen bij de 'Supermarché' en hebben een heerlijk kaas&wijn avondje gehouden. Wat veel kazen, heerlijk stokbrood en goede wijn! Het was echt klein Frankrijk.
De volgende dag vertrokken we 's ochtends met een catamaran naar Ils du Salut. Specifiek naar het eiland Ils de Royal, maar het zijn drie eilanden die dicht bij elkaar liggen die het Ils du Salut maken. Stella merkte op dat dit een mooi symbool was: 'Salut' was een goed woord voor de laatste week van een fantastische reis. Het eiland was te vergelijken met de eilanden die je ziet in de film van Pirates of the Carabian. 's Avonds hebben we onze laatste kaasjes op gegeten. De boodschappen waren goed voor twee dagen eten. Ook zagen we, met heel veel mazzel, een rakket de lucht in geschoten worden. Die gebeurd 10 tot 12 keer per jaar. Wat een geluk!
Die woensdag zijn we de raketbasis van Kourou bezocht. Er zijn maar 12 raketbasis op de hele wereld. Dus het was bijzonder dat ik er nu eentje heb gezien.
Donderdag ochtend zijn werden we om 7 uur opgehaald om onze weg naar huis te starten. Uiteindelijk waren we om 12 uur weer in Paramaribo! Alsof het niets was. Die middag deden Iris en ik mee aan de Telesur loop van 5 km. Voor mij was het leuk om de laatste dag nog een aantal collega's te zien en afscheid van te nemen. Er deden gigantisch veel mensen mee aan deze loop! De hele stad was er voor afgezet. Ik zag geen begin en geen einde, zo veel mensen waren er.
's Avonds ons laatste avondje Havana, die we hebben doorgetrokken tot in de late uurtjes. Ik heb toen amper geslapen, want die volgende dag moest er een hoop gebeuren.

Vrijdag 2 mei. De dag van het vertrek. Ik ben die dag alleen maar bezig geweest met me koffer inpakken (stressen, want is hij niet te zwaar!) en alles afronden. Wat een rare dag was dit. Hij is aan me voorbij gevlogen. Sowieso de hele terug reis. Voor ik het wist waren onze koffers afgegeven en waren we door de douane heen. En toen zat ik in het vliegtuig. Veel gedacht aan alle mooie momenten die we hebben mee gemaakt en natuurlijk ook nerveus om iedereen weer te zien. Je denkt heel erg over na hoe je iemand weer gaat groeten. Een knuffel een kus? Wie is er eerst? Wie zijn er allemaal. Na lang gedoe met de koffer controle en dergelijke mocht ik eindelijk door de deuren heen. Ik zweefde gewoon. In 48 uur maar 5 uur geslapen, waarin ook super veel gebeurde. En nu stond ik daar... en ik zag Jeroen.. En ik kon hem eindelijk weer vasthouden. Het leek even allemaal een droom te zijn. Wat voelde het goed. Het was zo fijn om iedereen weer vast te houden en te zien. Het voelde zo vertrouwd. Je hebt er meerdere malen aan gedacht. Aan het moment dat je door de deuren heen komt en je denkt na over hoe je dat gaat doormaken. Maar als het er dan is dan gebeurd het allemaal gewoon.

Het went steeds meer op terug te zijn in Nederland, maar in het begin had ik er veel moeite mee. Paramaribo is druk, maar Nederland is druk en gehaast, wat het nog vermoeiender maakt.
Het is fijn om weer iedereen te zien. Alles voelt weer oud en vertrouwd, maar toch mis is Suriname ook. Het zal nog wel even duren voordat ik me weer helemaal de ouwe voel. Dat hoor je ook veel van mensen die een lange reis hebben gemaakt. Geen zorgen is red me heel goed!

Ik wil iedereen die mijn reisverslagen heeft gelezen, me heeft gevolgd, me heeft bericht, gesteund, aan het lachen heeft gemaakt, me verhaal bij kwijt heb kunnen. Heel erg bedankt voor jullie betrokkenheid en jullie interesse!

Lieve Stella, Lieve Iris
Onwijs bedankt dat ik met jullie deze reis heb mogen maken. Jullie zijn mama's meisjes. Ik mis jullie elke dag en denk elke dag terug aan de mooie momenten die we samen hebben gehad en de momenten die jullie mooi hebben gemaakt voor mij! Jullie zijn schatten. Ik hou van jullie.
#Lobi, #Friendship, #Happiness

Lieve Julia,
Ook jij onwijs bedankt voor de gezelligheid. Het kletsen, het kaarten en het kokkerellen in de keuken. Ik heb veel van je kookkunsten geleerd en vond het heel gezellig dat je nog terug was gekomen voor je vakantie. Nog een paar mooie momentjes gehad.

Dit was het dan. Mijn laatste reisverslag. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben.

Heel veel liefs voor mijn Mi gudu's

A Boeng

Michelle