Raleighvallen / Voltzberg

De feestdagen waren nog maar net voorbij en we konden onszelf al weer lekker maken met een fantastische trip die ons te wachten stond.
Ik moet zeggen dat ik het echt even nodig had. De heimwee had een flinke klap gegeven en ik wilde weer voelen waarom ik de keuze had gemaakt om voor zo'n lange periode in een ander land te verblijven.

Donderdag ochtend, 2 januari 2014, moesten we al vroeg verzamelen bij 'T Vat. Daar stond het busje waarmee we de reis naar het binnenland zouden maken, op ons te wachten. We konden toen ook niet raden we een helse rit zouden krijgen met veel motorische pech. Stella zei me nog: "Zo gek dat je gevoel nu op de heen reis, zo anders is dan op de terug reis. Dan heb je een hele ervaring achter de rug en ken je al de mensen waarmee je nu in de bus zit." En dat was ook zo. Nadat we onderweg even een voorraad ijs hadden ingeslagen, zodat alles koel zou blijven, maakten we bij de Zanderij de stop om te ontbijten. Al het eten was gedurende de reis heerlijk verzorgd door onze kok: Audrey. Onze reisgids, Sergio, was ook geweldig. Een man die dreads tot aan z'n kont heeft en constant lacht, zingt, danst en grapjes maakt. Het was een hele grote toevoeging om de reis.
Vervolgens zijn we doorgereden tot Bitagron. De chauffeur reed flink door over de rode zandwegen met diepe gaten. Ik kon me haast niet voorstellen dat de bus het zou houden. Dat deed hij ook niet. Halverwege begon de hij flink te stinken. De aandrijfas (ik hoop dat ik het goed zeg hoor, mannen?) was doorgezakt. Met als gevolg dat we alleen nog maar aandrijving hadden met de voorwielen. Zo zijn we verder gereden en de buschauffeur leek er niet minder hard om te gaan rijden. Aangekomen bij Bitagron, gingen we lunchen. Vanaf dit punt moesten we met de boot verder reizen naar ons verblijf in de Raleighvallen. De boot werd klaargemaakt voor vertrek en ik kon me niet voorstellen dat ik flexibel van de boot zou afkomen bij aankomst. Simpele houten bakjes op een rij, waar we 3,5 uur op hebben gezeten. Het maakte de rit niet minder mooi, ik vond het geweldig. Ik heb echt geprobeerd vast te leggen wat ik zag, maar dat is me helaas niet gelukt. Ik had gedurende rit constant een onwerkelijk gevoel. Nooit eerder had ik mij bevonden tussen de metershoge boven die als een muur aan de rand van het water van de rivier stonden. Tussendoor vertelde Sergio de mooiste verhalen, wat de tijd ook sneller voorbij deed gaan. Onderweg hoorde je de mooiste vogels. Het werd later en het begon langzaam te schemeren. De prachtigste kleuren zag je in de lucht. Bijna aan het einde van de vaartocht begon het gigantisch donker te worden en dat was niet alleen omdat de avond aanbrak. Het leek erop alsof we ons elk moment in een gigantische regenbui zouden gaan bevinden. Toen we aankwamen bij het kamp, wist ik niet wat ik zag. Een prachtig groot, open, houten gebouw. Geen muren, alleen maar balen. Gebouwd aan de voet van de rivier. Wat zou het uitzicht prachtig zijn vanaf boven. En ik wist dat ik daar de volgende morgen wakker zou worden en vanuit mijn hangmat de rivier op zou kijken. Moeder natuur leek ons in eerste instantie nattigheid te besparen, maar bij het uitladen van de boot zijn we niet droog gebleven. Het was al donker en het kamp was daardoor minder goed te zien. Het was erg spannend om met je zaklamp door de het gras te struinen, het kon zomaar gebeuren dat je oog in oog met een slang kwam te staan. Gelukkig is dat de gehele trip niet gebeurd! We gingen een verdieping naar boven in de houten hut die ik bij aankomst zag. Wat in eerste instantie een kale ruimte was met balken, werd een warme plek wanneer het gevuld werd met hangmatten. Dit zou mijn eerste overnachting worden in een hangmat! Ik had een plek direct aan de rand, mijn zicht op de rivier werd niet belemmerd doordat er iemand anders voor zou hangen. Het was nog een hele uitdaging om de royale 'bedden' stevig vast te maken, maar gelukkig waren er twee heren die het knoppen wel beheerste. Ik heb maar goed opgelet voor de volgende keer. De rit had ons allemaal vermoeid. We hebben nog genoten van een heerlijk kopje Surinaamse soep. Rijk gevuld, dus een stevige maaltijd. De meeste zijn toen gaan slapen. Ik heb toen samen met Julia een potje 1000enden gespeeld, zoals we bijna elke avond doen.

's Nachts kon ik moeilijk in slaap komen, maar het maakte me niet veel uit. Ik genoot van het geluid van de rivier (hoewel mijn blaas daar wat minder van genoot). Ik heb het langzaam licht zien worden en geprobeerd het beeld vast te leggen. Het is zo'n bijzonder gezicht om dampen van de jungle af te zien komen. Een mist deken valt over de hoge groene bomen. Ik kon toch niet meer slapen en besloot een aantal oefenen te doen zodat ik de dag toch fit zou doorkomen (Bedankt mam, voor de yoga oefeningen die je me hebt geleerd!) Het was heerlijk om zo ontspannen bezig te zijn terwijl je het licht ziet worden. De geur, het is heerlijk. Vandaag stond de wandeltocht naar de top van de Voltzberg op het programma. Ik zal er niet op liegen dat ik ontzettende spijt heb gehad dat ik geen fatsoenlijke wandelschoenen heb aangeschaft. Desondanks was het een van de stoerste dingen die ik in mijn leven gedaan heb. Over bladeren en taken lopen, klauteren over boomstronken. Balanceren op stenen zodat je niet in het water valt (shit niet gelukt, natte sokken..). Boom na boom pakken om te voorkomen dat je uitglijd. Ik voelde me een echte avonturier. Op het punt aangekomen waar je de Voltzberg ziet zoals hij op het 20 SRD briefje staat, denk je dat de wandeling erop zit. Want je had er al zeker 6 km opzitten en die berg leek nog zo ver weg.. En hoe was het mogelijk om hem te beklimmen als hij zo stijl naar beneden loopt? Niets was minder waar. We gingen nog door en we zouden echt bovenop de berg gaan staan. De reis doorgezet, mijn benen riepen me: WE ZIJN MOE. De wandel door de jungle was koel. De klim op de berg in de hete zon. Het was het allemaal meer dan waard en ik zou het zeker nog over doen. Ik heb me vaak klein gevoeld als ik me bevond tussen grote natuurwonderen, maar dit.. Dit uitzicht.. Dit spande de kroon. De jungle liep oneindig door, geen plaatsje, geen vliegtuig, geen mega gebouw, niets.. niets was te zien. Alleen maar groen om je heen. Het was adembenemend. Ik heb prachtige foto's kunnen maken die toch wel een redelijke impressie geven van hoe het aan de top van de berg was. Ga je ooit naar Suriname? Dan is deze trip echt een must. Ik denk het dat het de voldoening van de lange intensieve rit maakt dat je het nog heftiger beleefd dan je gewoonlijk zou doen. Je voelt echt dat je het hebt verdiend om daar te staan.
De terugrit was even wat pittiger. Het was warm, ik voelde de blaren op mijn voeten komen en je ontdekt stekelbomen. Deze bomen hebben stekels als van een zeeegel op hun stam zitten. Helaas miste ik het even toen ik mezelf staande hield door een van deze bomen vast te houden. Je raad het nooit.. 14 splinters zaten in mijn hand vast. Ik maak echt geen grapje. Het laatste stuk werd een stuk dragelijker toen Stella en ik apen ontdekten. We waren even bang dat we die niet zouden zien tijdens onze wandeling. Aan het einde van de rit hebben we een duik genomen bij de watervallen. Heerlijk om even af te koelen na zo'n rit.
Terug op het kamp krijgen weer een heerlijk soepje. Dit keer niet zo gevuld, want we zouden ook nog heerlijk avond eten krijgen. Toen hadden we even de tijd om ons lekker te ontspannen en het was daarna weer een rustige avond.

De volgende dag stond er wederom een wandeling op het programma. Ik werd weer vroeg wakker (heerlijk gek genoeg!) en heb weer hetzelfde gedaan als de eerste ochtend. Het ging deze ochtend allemaal wat relaxter. Rustig aan ontbijten en klaar maken. We stapte de boot in en vaarden nog geen 5 minuten, waar we weer uitstapte. Deze wandeling was wat rustiger. Niet zo zwaar zoals de wandeling naar de Voltzberg. Onderweg ben ik veel te weten gekomen over allerlei bomen, die ook gebruikt werden voor medicijnen. Bij de moedervallen heb ik even gebadderd. Heerlijk zo'n natuurlijk massage! We waren redelijk bijtijds terug van deze wandeling. Er stond een muzikale avond in de planning, want de hoofdkapitein was jarig. Ik was 's middags toch wel erg moe en ben ik mijn hangmat in slaap gevallen. Stella heeft toen prachtige foto's gemaakt, die ik jullie liever bespaar. =)
Het avond eten was wederom heerlijk! Aardappeltjes met gekruiden mayonaise. Wauw! Jeroen gaat erg blij met mij zijn als ik weer terug ben in Nederland, want ik heb het recept kunnen bemachtigen!
Na het eten zijn we bij het water op de rotsen gaan liggen en hebben we een prachtige hemel gezien. (Sorry Lotte, de sterrenhemel op Terschelling heeft het dit keer echt verloren). Zo gigantisch veel sterren. En ik voelde me weer ontzettend klein.
Het feest begon. De band maakte prachtige Surinaamse muziek! Ik heb gigantisch gelachen en heerlijk kunnen dansen. De avond werd mooi afgesloten met een kampvuur, gitaar en zang. Het maakte het helemaal compleet!

De terugrit viel wonder boven wonder mee. Ondanks de korte nacht heb ik samen met Eva de boot lekker wakker gehouden. Veel zingen en grapjes gemaakt. We vonden het hilarisch. Ik weet niet wat de rest er van vond. Op de heenreis hadden we autopech gehad. Op de terugweg hadden we problemen met de motor op de boot. Hij kon niet erg hard en we zouden heel erg lang over het stuk gaan doen. Ik vond de tijd heel snel gaan en heb een lekker kleurtje gekregen op de boot! Weer terug bij Bitagron hadden we verwacht dat de bus wel gerepareerd was. Niets daarvan was waar. We zouden de hele terugrit met 40 km/p.u. rijden. Dat betekende dus niet voor het donker thuis. Het heeft me verbaast hoe snel de hele dag toch was gegaan en ik heb me geen moment verveeld. Zelf nog een prachtige fotoshoot met Stella in de bus gemaakt. Een prachtig plaatje is er uitgekomen.

Ik kan nog steeds wegdromen bij alles wat ik heb gezien en meegemaakt die paar dagen. Hoefde je maar nooit afscheid te nemen van dat gevoel..
Helaas ging mijn wekker maandagochtend gewoon weer om 05.45 uur.
Maar geloof me, het leven is hier zo slecht nog niet.